Kopenhagen

Van de week kwam ik een paar foto's tegenkwam waarop ik sta afgebeeld als een soort halve gare met stekeltjes haar, slobbertrui en spijkerbroek .
De artistieke look van de jaren zestig
Ik was zestien, gek van jazzmuziek en speelde saxofoon. En ik had een vriendje die drumde.
Elke middag na schooltijd gingen we op zijn kamertje loos. Uren achter elkaar. Hard en waarschijnlijk slecht...
In een Nederlands jazzblad dat in die tijd een keer in de maand uitkwam, stond dat Kopenhagen de stad in Europa was waar alle grote Amerikaanse jazzmuzikanten speelden .
Je kon ze daar zelfs aanraken en dat was heel andere koek dan de nachtconcerten in het concertgebouw in Amsterdam waar de idolen onbereikbaar op een 'verweg' podium stonden.
'We gaan naar Kopenhagen 'zei ik op een zaterdagmiddag toen we weer eens luid en duidelijk aan de buren hadden laten horen dat een drumstel in combinatie met een saxofoon, niet ideaal klonk, maar wel hard.
'Wanneer?' vroeg mijn vriendje.
'Over twee maanden in de grote vakantie 'zei ik.
Onze wederzijdse ouders waren niet zo blij met ons vakantie plan, maar toen we hen hadden duidelijk gemaakt dat de jeugd de toekomst heeft en dat we al zestien waren, stemden ze toe.
Er braken drukke tijden voor ons aan. Krantenwijkje, lege flessen, auto's wassen, slijmerig doen tegen opa's en oma's voor de poen huiswerk maken want 'als je niet overgaat, kun je het wel vergeten.'
Ik woonde in die tijd nog in Groningen en op zekere dag stonden we aan de rand van de stad op weg naar Kopenhagen.
Op mijn saxofoonkoffer stond onze bestemming . Vier uur later stopte een auto die richting Duitsland ging.
We hadden verwacht dat we binnen twee dagen in de Deense hoofdstad zouden zijn, maar toen we 's avonds laat ongeveer honderd kilometer van onze woonplaats op een nat weiland naast een boerderij in ons tentje kropen, rekenden we uit dat het nog wel een week zou duren voordat we met ons DUTCH BEBOP CENTRE de toehoorders plat zouden krijgen.
Drie dagen later reden we in de laadbak van een groentewagen Kopenhagen binnen. Het was koud, het regende en iedereen keek somber.
Op de stedelijke camping was het een grote modderpoel en wij kregen een plekje toegewezen waar je normaal gesproken geen kudde koeien de nacht laat doorbrengen omdat je ze dan 's morgens moet uit graven.
De volgende dag namen we de tram naar het centrum. Ik met mijn saxofoon en mijn vriendje met zijn bekkens, die volgens hem zo lekker klonken, in een kussensloop. Het doel van onze tocht was de Vingarden een club waar alle beroemdheden uit Amerika hadden gespeeld.
Om twee uur stonden we voor de deur want we wilden natuurlijk eerst even repeteren na zo'n lange reis.
'Er is niemand aanwezig' zei mijn vriendje hevig teleurgesteld toen de deur niet open ging.
'We proberen het vanavond nog een keer' zei ik en even later zaten we in een café tegenover de club en bestelden twee koffie die we heel langzaam tot ons namen...
's Avonds om tien voor negen ging de deur van de Vingarden open.
'Hello' zei ik tegen een magere man 'We are from Holland and we want to make music.'
Hij keek ons verbaast aan en ik herhaalde de Engelse woorden nogmaals in de juiste volgorde.
Het bleef even stil en toen vroeg de man hoe oud we waren.
Zestien zei ik zonder na te denken.
Dan mag je niet naar binnen zei hij. Je moet achttien zijn.
Bij de volgende club moesten we onze paspoorten laten zien nadat we allebei achttien hadden geroepen .
Toen we 's avonds met de laatste tram naar de camping reden, waren we moe maar niet voldaan.
We hadden geen club van binnen gezien en Kopenhagen zou nooit horen hoe goed we waren.
Drie dagen later besloten we naar huis te gaan.
Toen we vier dagen later thuis stonden zei mijn kompaan' Dat moeten we volgend jaar dan nog maar eens over doen.'
Het is er nooit van gekomen... Hij kreeg twee maanden later zware verkering en zij had meer te vertellen dan z'n vader en moeder.
Ik ben nooit meer in Kopenhagen geweest maar van de week zei mijn vrouw waarom gaan we eigenlijk altijd naar het Zuiden met vakantie...
En ik speel nog steeds saxofoon.

Rij en vakantie voorzichtig, denk aan mij

Will

<< terug