Nieuwjaar

Ik zit elk jaar met het probleem dat ik met nieuwjaar een stukje moet schrijven dat enigszins stichtelijk alsmede vrolijk is.
De beste wensen… en we hebben wat afgelachen.
Nou gaat dat bijna nooit samen want de beste wensen zijn heel serieus .Tenminste zo bedoel ik het wel. Veel geluk, gezondheid en liefde zijn zaken waar je wat aan hebt als het tenminste allemaal gebeurt in 1992 .En ik ben niet kinderachting met die wensen. Er zijn deze week weer tientallen kaartjes bij mij de deur uit gegaan waarop een huisje weltevree in de sneeuw een koket rookpluimpje de strak blauwe lucht in blaast.
Ik zal wel weer de verkeerde prentjes hebben gekocht, maar ieder jaar als ik in de winkel sta en een passende kerst- plus nieuwjaarsgroet moet kopen, begin ik spontaan te huilen. Zoveel lieve diertjes, poppenhuisjes en ondergesneeuwde dennenbomen op een vierkante meter is te veel voor mijn gemoed.
Ooit heb ik in een winkeltje in Spakenburg honderd vergezichten op de haven aldaar, voor een zacht prijsje gekocht en er op geschreven dat ik de ontvanger prettige kerstdagen en een behouden nieuwjaar toewenste. Het regende telefoontjes van mensen die dachten dat ik een zeiljacht had aangeschaft en ze vroegen zich af welk weekeinde in de zomer nog vrij was om een gezellige tocht te maken.
Toen ik een paar maanden geleden in Zimbabwe op zoek was naar de zwarte neushoorn, heb ik op een rommelmarkt tachtig kaarten gekocht waarop een witte pater stond afgebeeld die werd omringd door zwarte jongens en meisjes van zijn schooltje. Een tevreden tafereel met een diepe betekenis. Vrede op aarde. Iedereen gelijk, Mensen onder elkaar… Enfin, het kan niet op.
Helaas liggen de kaarten onder stoel E van rij twaalf in een vliegtuig van Zimbabwe -Air -weet- ik -veel... Aldaar door mij achter gelaten tijdens een binnenlandse vlucht met veel onweer en turbulentie.
Dit jaar dus de gewone recht voor zijn raap kerstkaarten maar de bedoelingen zijn goed en daar gaat het om.
Vuurwerk heb ik trouwens niet gekocht. Ik ben eindelijk een keer verstandig geweest, maar het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost. Ik ben namelijk een liefhebber van het ergste soort. Vorig jaar vierde ik oud en nieuw in de binnenstad van Amsterdam. Met een aantal vrienden hadden we een Grieks restaurant afgehuurd waar we tot twaalf uur met het geroosterde vlees en allerlei heerlijke dranken bezig waren. Een van de gasten kreeg om een uur of elf rode vlekken in zijn hals en nek en een kwartier later verdween hij onder begeleiding van de waardin naar de keuken.
Even later kwam hij terug met een aardappel -kist vol vuurwerk en begon uitgebreid de handleidingen te lezen terwijl wij les kregen in het dansen ener Griekse klassieker die tijdens oud en nieuw in dat verre land gebruikelijk is.
'Heeft u misschien twaalf lege flessen en een dikke sigaar voor mij?' brulde de jongeman naar de baas van de zaak die net boven op een tafel stond .
De aangesprokene keek verbaast naar beneden en riep iets terug in zijn moedertaal,
'We moeten ze eerst zelf leeg drinken 'zei de knaap tegen mij en verdween achter de bar waar nog een leuk voorraadje flessen stond met Griekse lekkernijen.
'Weet je het zeker?' vroeg ik want mijn Grieks in niet meer wat het geweest is.
'Bijna zeker' riep de vuurwerk maniak.'Opschieten, voor twaalf uur moet het karwei klaar zijn.'
Toen we tweederde van de klus hadden opgeknapt was het vijf voor twaalf .De baas, die inmiddels naar beneden was geklommen om het grote moment van dicht bij mee te maken, keek bedroefd naar de lege flessen en vroeg in duidelijk verstaanbaar Nederlands wie de rekening zou betalen. Toen daar geen antwoord op kwam en iemand nog de moed had een sigaar te vragen,werd het echt feest in de tent. Uiteindelijk stonden we om kwart over twaalf buiten en omdat we dik op het vuurwerk-schema achter liepen, opperde een benevelde slimmerik het idee om de hele kist met vuurwerk in een keer in de brand te steken. Aldus geschiedde.......
Ik stond twee straten verder uit te hijgen toen ik de knal hoorde.
Vijfhonderd gulden ging met een grote boem de lucht in.
De winkelruit van de Griek hebben we de volgende dag met z'n allen betaald maar toen ik een paar weken later wat bij hem wilde eten kwam hij met een groot mes op me af.
1992 is het jaar van de E.E.G. en Griekenland hoort bij die klup.
Ik koop dus geen vuurwerk maar besteed het geld aan een grote bos bloemen en breng die bij hem langs. Als hij dan toch nog met een mes achter me aan komt, kan ik altijd nog een donderslag van mijn zwager lenen .Die heeft in de afgelopen jaren al twee huizen opgeblazen met oud en nieuw .Wel op grote afstand, want hij is heel voorzichtig met vuurwerk .
 

Rij en voorspoedig voorzichtig, denk aan mij

Will

<< terug