Het sneeuwt en in de verte slaat een torenklok.
Een verloren zoon klopt laveloos op de deur van een arbeiderswoning en
een oude moeder die nauwelijks kan lopen doet open.
Ze omhelzen elkaar en de vader, een werkman die zijn gezin moet
onderhouden van en karig loontje, komt uit zijn leunstoel en vraagt.
'Waar was je al die tijd? Is twee jaar niet wat lang om een pakje
tabak voor me te halen?'
De jongen haalt zo goed en kwaad als het gaat een puntzakje tabak uit
zijn binnenzak en valt bewusteloos op de houten vloer.
Twee uur later komt de dokter met bevroren snor de eenvoudige woning
binnen en konstateert een zware griep alsmede ondervoeding bij de
verloren zoon .
Buiten giert nu de wind en sneeuwvlokken zo groot als een servet
teisteren het landschap.
Even later wordt er weer aan de voordeur geklopt.Het is de pastoor die
toevallig in de buurt was .Als hij binnen uit zijn jas is geholpen
bidt hij samen met de verdrietige vader en moeder voor de zielerust
van de verloren zoon en overhandigt daarna het echtpaar een zak
brandhout en een doos aanmaakblokjes.
Dan vertrekken de dokter en de pastoor en gaan ieder huns weegs in de
duistere nacht.
Tien minuten later slaat een hond aan en de zoon die inmiddels in de
bedstee ligt opent zijn ogen en fluistert Bea ...Bea . Dan valt hij
weer in een diepe slaap.
Als geplaagde ouders de volgende dag ontwaken, schijnt de zon en ligt
de wereld er maagdelijk wit bij.
De zoon schuift bij aan de ontbijttafel, en wanneer klokken van de
kerktoren luiden wensen zij elkaar vrede op aarde.
Een uur later staan twee agenten voor de deur van het eenvoudige
huisje en even later voeren zij de verloren zoon ,die inmiddels in de
handboeien is geslagen, weg .
De lange arm van de wet kent geen genade.Vertwijfeld blijven de oudjes
achter en voordat de sneeuw van de velden is verdwenen sterven zij
beiden terwijl ze hand in hand in de bedstee liggen.
Veel later wordt het eenvoudige huisje afgebroken en op de plaats waar
ooit simpele hardwerkend mensen moesten sappelen om hun armoedige
bestaan inhoud te geven, is nu een winkelcentrum verrezen waar de
geest van hebzucht regeert!
Wie denkt er nog aan het verdriet en de vreugde van de mensen die hier
ooit hebben gewoond.
Wie realiseert zich nog hoe op de plek waar nu waterdichte horloges,
komplete keukens, avondjurken en duurzaam sanitair, elk dubbeltje drie
maal werd omgedraaid voordat het kon worden uitgeven.
Wij willen het niet weten.Wij hebben daar geen boodschap aan .Het gaat
onze deur voorbij. Maar diep van binnen weten we maar al te goed dat
er een geestelijke leegte ontstaat als we niet beseffen dat een
sneeuwbui, een kerkklok in de verte en de terugkeer van een verloren
zoon ons hart kan vervullen met vreugde en kracht!
Laat de witte vlokken uw ziel bedekken en geef het wonder van het
licht de gelegenheid zijn werk te doen!
Een column met Kerstmis
is een makkie maar met Pasen heb ik altijd problemen.
Rij en haas voorzichtig denk aan mij